Ὅταν ἡ ζωὴ μοιάζει νὰ ἔχει βαλτώσει…
Ὅταν ἡ ἀπάθεια καὶ ἡ κατάθλιψη εἶναι μιὰ καθημερινότητα…
… τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει ὤθηση εἶναι ἡ δράση.
Πολλοὶ ἄνθρωποι περιμένουν νὰ ἐμπνευστοῦν ἀπὸ κάτι ἤ νὰ ἀνακτήσουν τὴν χαμένη τους ἐνέργεια, προκειμένου νὰ κάνουν κάποια πράγματα.
Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν πρόκειται νὰ γίνει, γιατὶ ἡ αὐξανομένη ἀπάθεια γεννάει κάθε ἡμέρα μιὰ καινούρια ἀπελπισία καὶ κάνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ μοιάζουν σὰν πεζοπόροι, ποὺ σὲ κάθε τους βῆμα ἀνάβουν μιὰ νέα πυρκαγιά.
Σ΄ αὐτὴ τὴν καταστάσῃ εἷναι ἀναγκαῖο νὰ μπεῖ κάποιος στὴν δράση, ἀκόμη κι ἂν δεν ἔχει τὴν διάθεση νὰ τὸ κάνει.
Καὶ τότε κάτι ἐξαιρετικὸ θὰ συμβεί.
Ἡ δράση θὰ δημιουργήσει τὴν ἐμπειρία καὶ ἡ ἐμπειρία θὰ ἀφήσει ἔνα ἀποτύπωμα μνήμης, ἔτσι ὥστε νὰ γεννηθεῖ ἡ ἐπιθυμία γιὰ νὰ ξανὰ – θελήσει νὰ μπεῖ στὴν δράση.
Καὶ ἔτσι κάποιος μὲ μικρὰ βήματα μπορεῖ νὰ φέρει κορυφαία ἀποτελέσματα στὴν ζωή του. Μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα τὸ μεγαλύτερο ὄφελος εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμή ποὺ αἰσθανόμαστε σὲ σχέση μὲ τὸν ἑαυτό μας, ὅταν καταφέρνουμε νὰ ἀλλάζουμε μὲ τὶς πράξεις μας τὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματα μας…
